Δρακοντόσπηλο Νάξου, χωριό Μέσι

Δυο μέρες μετά την επίσκεψή μας στο Ζά και το ομώνυμο σπήλαιο, ξεκινήσαμε προς την κορυφή του όρους Κορώνου, όπου σε υψόμετρο 930 μέτρα υπάρχει το Κακό Σπήλαιο, το οποίο κατά την αρχαιότητα ήταν τόπος λατρείας του θεού Διονύσου.


Ο χωματόδρομος ήταν αρκετά κακοτράχαλος, και έτσι μετα από ένα χιλιόμετρο αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε αυτή τη προσπάθεια, και να κατευθυνθούμε προς το χωριό Μέσι, για να αξιοποιήσουμε την πληροφορία που είχαμε για το Δρακοντόσπηλο...

Ήταν γύρω στις 10 το πρωί, και στο χωριό δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Δεν υπήρχε ούτε φούρνος, ούτε περίπτερο, κανείς που να μπορούσαμε να ρωτήσουμε για το σπήλαιο..

Μετά από μια σειρά ευχάριστων γεγονότων,το χωριό άρχισε να μαζευει χαμογελαστά πρόσωπα, το οποία ήταν πρόθυμα αλλα δεν ήξεραν πώς να μας βοηθήσουν.Πρίν προλάβουμε να απογοητευτούμε, συναντήσαμε τον κύριο Γιάννη, ο οποίος όχι μόνο ήξερε που βρίσκεται το σπήλαιο, αλλά ήταν και πρόθυμος να μας πάει σε αυτό..Η χαρά και η έκπληξή μας ήταν ανείπωτη.

Άφησε λοιπόν τη δουλειά του στη μέση, ενημέρωσε τα εγγόνια του για το πού πάει, μπήκε στο αυτοκίνητό μας και μας οδήγησε μέχρι τη σπηλιά, λέγοντάς μας ένα σωρό ιστορίες για το σπήλαιο, το νησί, το εναέριο βαγονέτο, τη δουλεία του στο λατομείο, τα παιδιά και τα εγγόνια του….Μας μιλούσε λες και γνωριζόμαστε χρόνια.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι ένα σημείο, και μετά ξεκινήσαμε με τα πόδια.

Ο κύριος Γιάννης, ετών 75, κατέβαινε τα βράχια σαν παιδάκι δέκα χρονών. Ακούραστος, πρότεινε να μας κουβαλήσει μέχρι και το σάκο!!!

Έψαξε από εδώ, έψαξε από εκεί,

βρήκε τα σημάδια που είχε αφήσει, και εντόπισε την είσοδο. Μικρή και εντυπωσιακή όπως μας την είχαν περιγράψει. Το σπήλαιο επίσης.Μικρό, με πλούσιο διάκοσμο, με μια αίθουσα που τη χώριζαν σταλαγμιτικά σε μικρότερα αιθουσάκια, τίγκα στο διάκοσμο, με πολλές ρίζες,

αρκετά δολιχόποδα και δυστυχώς ελάχιστη υγρασία.

Ο κύριος Γιάννης έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φωτογράφηση και θέλησε να μας βοηθήσει στο φωτισμό του σπηλαίου.

Μείναμε αρκετή ώρα εντός σπηλαίου ώστε να το ψαχουλέψουμε και να το φωτογραφήσουμε, απολαύσαμε τη δροσιά του, και με δυσκολία πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, μας καλοδέχτηκε η οικογένεια του κυρίου Γιάννη, είδαμε τις φωτογραφίες, ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας, και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για επόμενο καλοκαίρι, για να μας πάει σε δυο άλλα σπήλαια του νησιού…

Φύγαμε τόσο γεμάτοι από αυτό το χωριό, τόσο ενθουσιασμένοι..

Δεν είναι μόνο ο εντοπισμός του σπηλαίου και η ενημέρωση για την ύπαρξη και άλλων σπηλαίων στην περιοχή, δεν είναι η γνωριμία με ένα νέο τόπο και τις ομορφιές του. Είναι αυτό που συναντάμε όταν περπατάμε στο βουνό, οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, με την καθαρότητα στο βλέμμα τους και το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό τους όταν τους μιλάς για το Σπήλαιό τους…

Είναι αυτή η αξία η ανεκτίμητη!!!

Μακάρι να είμαστε πάντα καλά, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, και να γνωρίζουμε πάντα τέτοιους ανθρώπους ..