Σπήλαιο Αγ.Ιωάννη και σπήλαιο Πολύφημου, Ηρακλειά.

Αφήνοντας προσωρινά τα σπήλαια της Νάξου, πήραμε το καράβι για την Ηρακλειά. Πρόκειται ένα μικρό νησάκι Νότια της Νάξου, με ένα πολύ μικρό οδικό δίκτυο, χωρίς τράπεζες και βενζινάδικά, με λίγους κατοίκους, ελάχιστα αυτοκίνητα , όμορφες παραλίες και ένα πανέμορφο σπήλαιο. Αυτό του Αγ.Ιωάννη.


Αυτό το νησάκι λοιπόν, και για την ακρίβεια ο Μike στα ενοικιαζόμενα δωμάτια του στo Λιβάδι ,θα μας φιλοξενούσε για δυο μέρες.

Μόλις φτάσαμε στο νησί, μας παρέλαβε από το λιμάνι, μας πήγε στο δωμάτιο, για να αλλάξουμε, και μας ανέβασε μέχρι το επόμενο χωριό(Παναγιά), από όπου και ξεκινούσε το μονοπάτι που οδηγούσε στη σπηλιά.

Το μονοπάτι ξεκινά από τα 160μ, ανηφορίζει μέχρι τα 290μ διασχίζοντας το διάσελο δίπλα στην κορυφή Παπά, και κατηφορίζει μέχρι τα 110μ, όπου και βρίσκονται τα σπήλαια Αγ. Ιωάννη και Πολύφημου Η θέα του όρμο της Αλιμνιάς είναι μοναδική.

Μετά από μία ώρα ,2,5 χλμ και πάρα πολύ ήλιο, συναντήσαμε την τεράστια είσοδο του σπηλαίου του Πολύφημου.

Η μια και μοναδική αίθουσα που έχει είναι αρκετά μεγάλη, με λίγο διάκοσμο, ο οποίος και είναι δυστυχώς μαυρισμένος.
Χρησιμοποιείται και ως στάνη.

Συμφωνά με τη μυθολογία ο Πολύφημος εκτόξευε πέτρες από το σπήλαιο του Άγίου Ιωάννη στον Οδυσσέα και έτσι δημιουργήθηκαν τα Αβελονήσια, γνωστές βραχονησίδες γύρω από το νησί.

Μετά από μια σύντομη στάση στα πέτρινα παγκάκια της σπηλιάς, κατευθυνθήκαμε προς το σπήλαιο του Αγ.Ιωάννη.

 

Το λαγούμι της εισόδου διαδέχεται μια μεγάλη αίθουσα, με πλούσιο διάκοσμο, ο οποίος δυστυχώς είναι κατάμαυρος.

Οι λειτουργίες που γίνονται εκεί κάθε χρόνο, το μεσημέρι της 28ης Αυγούστου, την παραμονή της ημέρας που εορτάζεται ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη του Προδρόμου, έχουν προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στην πρώτη αυτή αίθουσα

Συνεχίζοντας, συναντήσαμε πολλές μικρότερες αλλά και μεγαλύτερες αίθουσες, με πλούσιο διάκοσμο, επιβλητικές κολώνες, στερεμένες και μη λιμνούλες, και σε ελάχιστα σημεία διακρίναμε ίχνος από σπηλαιόγαλα.Τα φλας κυριολεκτικά πήραν φωτιά!

Μετά από αρκετές ώρες μέσα στο σπήλαιο και γεμάτες κάρτες μνήμης, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Το μονοπάτι ήταν το ίδιο απαιτητικό, με ελάχιστα σημεία κρυμμένα από τον ήλιο, αλλά πραγματικά η επιστροφή μας φάνηκε ευκολότερη. Σίγουρα βοηθούσαν οι ομορφιές που είχαν κλέψει τα μάτια και οι φωτογραφικές μας.

Το ταξίδι μας στην Ηρακλειά ήταν σύντομο, αλλα είμαι σίγουρη πως είδαμε ομορφιές της
που σίγουρα δεν έχουν δει όσοι δεν έχουν περπατήσει μέχρι τη σπηλιά,ακομα και αν

έχουν ζήσει μήνες στο νησί.


Και το σχετικό βιντεάκι ...
εδώ

Δρακοντόσπηλο Νάξου, χωριό Μέσι

Δυο μέρες μετά την επίσκεψή μας στο Ζά και το ομώνυμο σπήλαιο, ξεκινήσαμε προς την κορυφή του όρους Κορώνου, όπου σε υψόμετρο 930 μέτρα υπάρχει το Κακό Σπήλαιο, το οποίο κατά την αρχαιότητα ήταν τόπος λατρείας του θεού Διονύσου.


Ο χωματόδρομος ήταν αρκετά κακοτράχαλος, και έτσι μετα από ένα χιλιόμετρο αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε αυτή τη προσπάθεια, και να κατευθυνθούμε προς το χωριό Μέσι, για να αξιοποιήσουμε την πληροφορία που είχαμε για το Δρακοντόσπηλο...

Ήταν γύρω στις 10 το πρωί, και στο χωριό δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Δεν υπήρχε ούτε φούρνος, ούτε περίπτερο, κανείς που να μπορούσαμε να ρωτήσουμε για το σπήλαιο..

Μετά από μια σειρά ευχάριστων γεγονότων,το χωριό άρχισε να μαζευει χαμογελαστά πρόσωπα, το οποία ήταν πρόθυμα αλλα δεν ήξεραν πώς να μας βοηθήσουν.Πρίν προλάβουμε να απογοητευτούμε, συναντήσαμε τον κύριο Γιάννη, ο οποίος όχι μόνο ήξερε που βρίσκεται το σπήλαιο, αλλά ήταν και πρόθυμος να μας πάει σε αυτό..Η χαρά και η έκπληξή μας ήταν ανείπωτη.

Άφησε λοιπόν τη δουλειά του στη μέση, ενημέρωσε τα εγγόνια του για το πού πάει, μπήκε στο αυτοκίνητό μας και μας οδήγησε μέχρι τη σπηλιά, λέγοντάς μας ένα σωρό ιστορίες για το σπήλαιο, το νησί, το εναέριο βαγονέτο, τη δουλεία του στο λατομείο, τα παιδιά και τα εγγόνια του….Μας μιλούσε λες και γνωριζόμαστε χρόνια.

Φτάσαμε με το αυτοκίνητο μέχρι ένα σημείο, και μετά ξεκινήσαμε με τα πόδια.

Ο κύριος Γιάννης, ετών 75, κατέβαινε τα βράχια σαν παιδάκι δέκα χρονών. Ακούραστος, πρότεινε να μας κουβαλήσει μέχρι και το σάκο!!!

Έψαξε από εδώ, έψαξε από εκεί,

βρήκε τα σημάδια που είχε αφήσει, και εντόπισε την είσοδο. Μικρή και εντυπωσιακή όπως μας την είχαν περιγράψει. Το σπήλαιο επίσης.Μικρό, με πλούσιο διάκοσμο, με μια αίθουσα που τη χώριζαν σταλαγμιτικά σε μικρότερα αιθουσάκια, τίγκα στο διάκοσμο, με πολλές ρίζες,

αρκετά δολιχόποδα και δυστυχώς ελάχιστη υγρασία.

Ο κύριος Γιάννης έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φωτογράφηση και θέλησε να μας βοηθήσει στο φωτισμό του σπηλαίου.

Μείναμε αρκετή ώρα εντός σπηλαίου ώστε να το ψαχουλέψουμε και να το φωτογραφήσουμε, απολαύσαμε τη δροσιά του, και με δυσκολία πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, μας καλοδέχτηκε η οικογένεια του κυρίου Γιάννη, είδαμε τις φωτογραφίες, ανταλλάξαμε στοιχεία επικοινωνίας, και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για επόμενο καλοκαίρι, για να μας πάει σε δυο άλλα σπήλαια του νησιού…

Φύγαμε τόσο γεμάτοι από αυτό το χωριό, τόσο ενθουσιασμένοι..

Δεν είναι μόνο ο εντοπισμός του σπηλαίου και η ενημέρωση για την ύπαρξη και άλλων σπηλαίων στην περιοχή, δεν είναι η γνωριμία με ένα νέο τόπο και τις ομορφιές του. Είναι αυτό που συναντάμε όταν περπατάμε στο βουνό, οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, με την καθαρότητα στο βλέμμα τους και το χαμόγελο που ζωγραφίζεται στο πρόσωπό τους όταν τους μιλάς για το Σπήλαιό τους…

Είναι αυτή η αξία η ανεκτίμητη!!!

Μακάρι να είμαστε πάντα καλά, να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, και να γνωρίζουμε πάντα τέτοιους ανθρώπους ..

Σπήλαιο Ζα ή Βακχίδων, Νάξος

Τα τελευταία χρόνια, ο καλοκαιρινός προορισμός μας συνδέεται άμεσα με την ύπαρξη ή όχι σπηλαίων στην περιοχή.
Φέτος λοιπόν, αποφασίσαμε να πάμε Νάξο, με σκοπό να επισκεφτούμε το σπήλαιο του Ζα, και να συνδυάσουμε και μια επίσκεψη στην Ηρακλειά για το υπέροχο σπήλαιο του Αγ.Ιωάννη.

Για άλλη μια χρονιά λοιπόν, μαζί με τα μαγιό και τις σαγιονάρες, οι βαλίτσες μας είχαν κράνη, ορειβατικά, και όλα τα σπηλαιολογικά καλούδια μας.


Τη δεύτερη μέρα των διακοπών μας, ο Παναγιώτης και εγώ επισκεφτήκαμε το σπήλαιο του Ζα, το οποίο βρίσκεται στη δυτική πλαγιά του όρους Ζευς σε υψόμετρο 630 περίπου μέτρα.

Αφήσαμε το αυτοκίνητο, δροσιστήκαμε από τη βρύση των Αριών, και πήραμε το μονοπάτι για τη σπηλιά. Το μονοπάτι ανηφορικό, η ζέστη αρκετή αλλά σύντομα μας αποζημίωσε η είσοδος του σπηλαίου.

 

Μετά από αρκετή ώρα μέσα στο σπήλαιο και γύρω στη μία το μεσημέρι, αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο την επιστροφής, ο οποίος αν και κατηφορικός, ήταν μαρτυρικός λόγω ζέστης.

Με έκπληξη συναντήσαμε ένα ζευγάρι γερμανών, οι οποίοι δίχως φακούς, χωρίς κατάλληλα ρούχα και νερό, ανηφόριζαν μέσα στη ντάλα, με προορισμό τη σπηλιά.

Φτάνοντας στη βρύση, συναντήσαμε ένα ντόπιο, ο οποίος έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το σπήλαιο. Μόλις είδε τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει, ενθουσιάστηκε με το μέγεθος του σπηλαίου, και μας πληροφόρησε για την ύπαρξη ενός άλλου μικρότερου αλλα με πλούσιο διάκοσμο σπηλαίου .

Μη θέλοντας να μας δώσει περισσότερες πληροφορίες, μας είπε μόνο πως βρίσκεται στο χωριό Μέσι, και πως οι ντόπιοι δεν δείχνουν που είναι το σπήλαιο επειδή θέλουν να το προστατέψουν…

Συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το αυτοκίνητο. 

Φεύγοντας από το Ζα, ξέραμε πως μια απο τις επόμενες μέρες θα πηγαίναμε στο χωριό Μέσι.Είχαμε μια μικρή πληροφορία που έπρεπε να αξιοποιήσουμε πριν να φύγουμε απο το νησί.

...και αυτή η μέρα δεν άργησε και πολύ...

...και η σκέψη πήρε μορφή!!

Η σκέψη για τη δημιουργία αυτού του blog στριφογυρίζει καιρό τώρα στο μυαλό μας, αλλά ποτέ δεν έπαιρνα την απόφαση να την υλοποιήσω.

Τον τελευταίο καιρό αν και η ανάγκη για να βρούμε ένα ηλεκτρονικό ‘σπίτι’, για να φιλοξενήσει τη σπηλαιολογική μας δράση έγινε μεγαλύτερη, και η σκέψη έγινε πιο έντονη, εγώ και πάλι δεν το έπαιρνα απόφαση..
Έλεγα πως ΘΑ το έκανα κάποια στιγμή , αλλά ποτέ δεν δοκίμαζα να το ξεκινήσω.

…και ο χρόνος περνούσε…

Η αφορμή δόθηκε στις φετινές μας διακοπές στη Νάξο.
Για την ακρίβεια, έξω από το σπίτι του κυρίου Γιάννη, εκεί στο χωριό Μέσι, είπα ενθουσιασμένη στον Παναγιώτη πως μόλις γυρίσουμε, θα στήσω το blogάκι μας!!

…και να ‘μαι λοιπόν τώρα εδώ, λίγες μέρες μετά την επιστροφή μου στη δουλειά, να αφήνω για λίγο τα τιμολόγια στην άκρη και να ετοιμάζω την πρώτη μου ανάρτηση.

Μπορεί ο δημιουργός-συντάκτης αυτού του blog να είμαι εγώ, αλλά πάντα πίσω από τα γραφόμενά μου, πίσω από τη δράση, τις φωτογραφίες και τις περιγραφές μου, υπάρχει τόσο ο Παναγιώτης που δεν είναι μόνο σπηλαιοσύντροφος (παντού και πάντα) αλλά και σύντροφος ζωής,όσο και σταθερό σπηλαιολογικό παρεάκι, που θα τους βλέπετε συχνά πυκνά μαζί μας.
Οπότε όπως καταλαβαίνετε,το blogάκι αυτό ουσιαστικά, είναι δημιούργημα όλων μας.

…αλλά αρκετά με τους προλόγους, ώρα να μπω στο κυρίως θέμα…