Εχθές ήταν μια από εκείνες της Κυριακές που μυρίζουν έντονα σπηλιά..
Ξυπνήσαμε, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Ναύπλιο.
Περάσαμε μια βόλτα απο την γεμάτη παραλία του, μποτιλιαριστήκαμε λιγάκι στα στενάκια του, και βγαίνοντας ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για πλαζ Καραθώνα..
Αφήσαμε το αυτοκίνητο, ζαλωθήκαμε και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε προς το βάραθρο. Καλημερίσαμε τα παιδιά που ετοιμάζονταν για την πρωινή τους Κυριακάτικη αναρρίχηση, θαυμάσαμε την άγρα ομορφιά της πλαγιάς και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.
Η διαδρομή ζόρικη σε συνδυασμό με τους σάκους και τον ήλιο, αλλά τόσο η θέα όσο και η πλαγιά που ήταν γεμάτη λουλούδια και χρώματα μας αποζημίωνε..
Λίγη ώρα και αρκετή κούραση μετα συναντήσαμε τη μικρή είσοδο του βαράθου ....
η οποία μας οδήγησε γύρω στα πενήντα μέτρα παρακάτω σε μια μικρή στολισμένη αίθουσα..
Το στολίδι αυτού του σπηλαίου όμως δεν είναι αυτή η μικρή του αίθουσα, αλλά σχεδόν όλη η διαδρομή ως εκεί.
Οι κατακρημνίσεις είναι έντονες και έχουν καταστρέψει αρκετό μέρος από το διάκοσμο αλλά ακόμα και έτσι το βάραθρο είναι στολισμένο.
Συναντήσαμε μόνο μια νυχτερίδα η οποία ήταν ιδιαίτερα διακριτική και αποσύρθηκε άμεσα μόλις εμφανιστήκαμε. Δολιχόποδα δεν είδαμε παρά μόνο κάποιες αράχνες και λίγα σκαθάρια.
Κατά τις 4 ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.
Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο πριν την αναμενόμενη βροχή.
Κατά την έξοδό μας διαπιστώσαμε την αλλαγή του καιρου. Φυσούσε ένα δροσερο αεράκι, τα σύννεφα είχαν πυκνώσει και η βροχή είχε ήδη ξεκινήσει στο βάθος..
Μαζέψαμε στα γρήγορα τα υλικά μας και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε.
Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για στάσεις, πόσο μάλλον για φωτογραφίες..
Τόσα κυκλάμινα και εγώ δεν προλάβαινα!!!!
Ξέραμε πως αν μας έπιανε η βροχή θα ήταν πολύ δύσκολο να κατέβουμε.
Μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο, και πρίν προλάβουμε να βγάλουμε τους σάκους, συνειδητοποίησα πως το φερμουάρ της τσέπης μου είχε ανοίξει, και πως είχα χάσει τα κλειδιά του αυτοκινητου και το δαχτυλίδι μου. Πάγωσα, θόλωσα και όλα τα σχετικά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα κλειδιά τα είχα όταν βγήκα από τη σπηλιά.
Χρόνος δεν υπήρχε, ένας έπρεπε να μείνει με τα υλικά και ο άλλος να γυρίσει πίσω.
Φακό, νερό και ξανά πάνω. Χρειάστηκε μόνο ένα εικοσάλεπτο μέχρι ο Παναγιώτης να βρει τα κλειδιά (σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας) αλλά ήταν αρκετό για να προλάβω να φέρω στο μυαλό μου όλα τα σχετικά θριλεράκια που έχω δει τελευταία, και τι θα ακολουθούσε αν δεν έπαιρνα τηλέφωνο να ειδοποιήσω πως βγήκαμε μέχρι τις 10!!!
Πρώτη φορά ο ήχος του ξεκλειδώματος ηχούσε τόσο όμορφα στα αυτιά μου.
Αμέσως μετά άρχισε να βρέχει..
Εμείς όμως είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Τα υπόλοιπα περιττά..
