Βάραθρο Καλιακουδότρυπα - Αχαΐα

To ΣΚ που μας πέρασε ήταν ένα από εκείνα τα ΣΚ που στο τέλος τους κάθεσαι και σκέπτεσαι πόσα πολλά πράγματα κατάφερες να χωρέσεις μέσα σε δυο 24ωρα….

Ξεκινήσαμε λοιπόν ο Παναγιώτης και εγώ από Αθήνα Σάββατο πρωί, κάναμε μια στάση στην  Ακράτα , πήγαμε Ρίο για να δούμε και να γευματίσουμε με συγγενής, μετά πήγαμε Καλάβρυτα για βολτίτσα στα μαγαζάκια και καταλήξαμε Μάνεσι για να δούμε άλλους συγγενείς..

Το πρωί της Κυριακής ξυπνήσαμε περιτριγυρισμένοι από ομίχλη και υγρασία, και το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς.. Το τοπιο μοναδικό!!

Σομπίτσα, καφεδάκι, σπιτική τυροπιττίτσα και έτοιμοι για σπηλιά.

Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για μερικές φωτό και  ανεφοδιασμό και ξεκινήσαμε για Ανω Λουσούς όπου βρίσκεται το βάραθρο Καλιακουδότρυπα.

Η χθεσινή ήταν η δεύτερη απόπειρά μας για να βρούμε το βάραθρο, η οποία ήταν επιτυχής χάρη στο στίγμα που μας έδωσε ο Θ. Ξανθόπουλος.(ευχαριστούμε και πάλι Θανάση).

Την περασμένη άνοιξη είχαμε ξαναβρεθεί στην περιοχή με τον Γιάννη Α.  αλλά όσο κοντά και αν είχαμε φτάσει στην είσοδο δεν είχαμε καταφέρει να τη βρούμε. Εχθές καταλάβαμε το γιατί..

Όλη η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι καλυμμένη από πυκνή-αγκαθωτή βλάστηση που σε αποτρέπει να πλησιάσεις. Με τίποτα δεν πιστεύαμε πως εκεί θα μπορούσε να είναι η είσοδος. Χωρίς στίγμα δεν είχαμε καμία ελπίδα να το βρούμε..

Όλη η πλαγιά αλλά πολύ περισσότερο η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι γεμάτη μανιτάρια..

Μοναχικά

Με παρέα

 

Σε σχηματισμούς

Στο τέλος της ημέρας κατάλαβα πως οι φωτό των μανιταριών ήταν κατά πολύ περισσότερες από αυτές του σπηλαίου…

Η είσοδος του βαράθρου είναι αρκετά μεγάλη, από όπου ξεκινάει ένα κατέβασμα 17 περίπου μέτρων που καταλήγει σε μια μεγάλη αίθουσα,χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο.Εκεί υπάρχουν πολλές  κατακρημνίσεις, πολλά κόκαλα ζωών, τόσο στο σημείο προσγείωσης όσο και παραμέσα, και πάρα πολλά σκαθάρια.. Ένα μάλιστα από αυτά προσπάθησε να διαφύγει χρησιμοποιώντας το σχοινί μας. Στο χώρο επίσης υπάρχουν αρκετά δολιχόποδα και κάποιες νυχτερίδες, ενώ παράλληλα συναντήσαμε και ένα νεκρό ποντίκι.

Στο βάθος της αίθουσας υπάρχει ένα στενό πέρασμα πίσω από το οποίο υπάρχει μια λιμνούλα με καθαρό νερό, και πίσω από αυτή το σπήλαιο συνεχίζει για λίγα μέτρα. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί το «στολισμένο» σημείο του βαράθρου.

Αρκετή ώρα μετά βγήκαμε, μπλεχτήκαμε και πάλι στα κλαδιά για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο, ετοιμαστήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για καφεδάκι και δρόμο για Αθήνα..

..και τώρα εδώ..
Ούτε ομίχλη, ούτε μανιταράκια, ούτε σπηλιά.

Γραφείο, τιμολόγια και φασαρία…

Βάραθρο Καραθώνας - Αργολίδα.

Εχθές ήταν μια από εκείνες της Κυριακές που μυρίζουν έντονα σπηλιά..

Ξυπνήσαμε, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Ναύπλιο.

Περάσαμε μια βόλτα απο την γεμάτη παραλία του, μποτιλιαριστήκαμε λιγάκι στα στενάκια του,  και βγαίνοντας ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για πλαζ Καραθώνα..

Αφήσαμε το αυτοκίνητο, ζαλωθήκαμε και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε προς το βάραθρο. Καλημερίσαμε τα παιδιά που ετοιμάζονταν για την πρωινή τους Κυριακάτικη αναρρίχηση, θαυμάσαμε την άγρα ομορφιά της πλαγιάς και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.

Η διαδρομή ζόρικη σε συνδυασμό με τους σάκους και τον ήλιο, αλλά τόσο η θέα   όσο και  η  πλαγιά  που ήταν γεμάτη λουλούδια και χρώματα  μας αποζημίωνε..

Λίγη ώρα και αρκετή κούραση μετα συναντήσαμε τη μικρή είσοδο του βαράθου ....

η οποία μας οδήγησε γύρω στα πενήντα μέτρα παρακάτω σε μια μικρή στολισμένη αίθουσα..

Το στολίδι αυτού του σπηλαίου όμως δεν είναι αυτή η μικρή του αίθουσα, αλλά σχεδόν όλη η διαδρομή ως εκεί.

Τα πλαϊνά τοιχώματα είναι καταστόλιστα με λευκό και αστραφτερό διάκοσμο και παντού υπάρχουν μικρά γκουρ...

Οι κατακρημνίσεις είναι έντονες και έχουν καταστρέψει αρκετό μέρος από το διάκοσμο αλλά ακόμα και έτσι το βάραθρο είναι στολισμένο.

Συναντήσαμε μόνο μια νυχτερίδα η οποία ήταν ιδιαίτερα διακριτική και αποσύρθηκε άμεσα μόλις εμφανιστήκαμε. Δολιχόποδα δεν είδαμε παρά μόνο κάποιες αράχνες και λίγα σκαθάρια.

Κατά τις 4 ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.

Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο πριν την αναμενόμενη βροχή.

Κατά την έξοδό μας διαπιστώσαμε την αλλαγή του καιρου. Φυσούσε ένα δροσερο αεράκι, τα σύννεφα είχαν πυκνώσει και η βροχή είχε ήδη ξεκινήσει στο βάθος..

Μαζέψαμε στα γρήγορα τα υλικά μας και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε.

Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για στάσεις, πόσο μάλλον για φωτογραφίες..

Τόσα κυκλάμινα και εγώ δεν προλάβαινα!!!!

Ξέραμε πως αν μας έπιανε η βροχή θα ήταν πολύ δύσκολο να κατέβουμε.

Μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο, και πρίν προλάβουμε να βγάλουμε τους σάκους, συνειδητοποίησα πως το φερμουάρ της τσέπης μου είχε ανοίξει, και πως είχα χάσει τα κλειδιά του αυτοκινητου και το δαχτυλίδι μου. Πάγωσα, θόλωσα και όλα τα σχετικά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα κλειδιά τα είχα όταν βγήκα από τη σπηλιά.

Χρόνος δεν υπήρχε, ένας έπρεπε να μείνει με τα υλικά και ο άλλος να γυρίσει πίσω.

Φακό, νερό και ξανά πάνω. Χρειάστηκε μόνο ένα εικοσάλεπτο μέχρι ο Παναγιώτης να βρει τα κλειδιά (σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας) αλλά ήταν αρκετό για να προλάβω να φέρω στο μυαλό μου όλα τα σχετικά θριλεράκια που έχω δει τελευταία, και τι θα ακολουθούσε αν δεν έπαιρνα τηλέφωνο  να ειδοποιήσω πως βγήκαμε μέχρι τις 10!!!

Πρώτη φορά ο ήχος του ξεκλειδώματος ηχούσε τόσο όμορφα στα αυτιά μου.

Αμέσως μετά άρχισε να βρέχει..

Εμείς όμως είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής.

Τα υπόλοιπα περιττά..

Aνώνυμο Βάραθρο κορυφής Πεντέλης - "Ομορφοσπηλιά"

Την Κυριακή 3 Οκτωβρίου οι Γιώργος Κ., Κατερίνα Λ., Κέλλυ Ο., Παναγιώτης Τ., και Αναστασία Σ., συναντηθήκαμε στην Πλατεία της Παλιάς Πεντέλης για να επισκεφτούμε το Ανώνυμο Βάραθρο Κορυφής Πεντέλης, ή αλλιώς Ομορφοσπηλιά, (όπως το γνωρίσαμε εμείς).

Η εικόνα της εισόδου με γύρισε τρεισήμισι  χρόνια πίσω, τότε που ο Γιάννης και ο Παναγιώτης(εξοδούχος από το στρατό εκείνο το απόγευμα), πέρασαν και με πήραν από τη δουλειά, για να πάμε να  πάρουμε το Βάιο , και να ανηφορίσουμε στην Πεντέλη για να πάμε στο βάραθρο.

Μέχρι τότε τα μόνα σπήλαια που γνωρίζαμε ήταν οριζόντια με εύκολη πρόσβαση. Το συγκεκριμένο μας είχε δυσκολέψει…και αφού δεν μπορούσαμε να κατέβουμε εμείς, σκεφτήκαμε να κατεβάσουμε μια κάμερα…

Ακόμα θυμάμαι την αγωνία μέχρι να ανεβάσουμε την ντυμένη με φυσαλίδες και φακό κάμερά μας και την απογοήτευση που τη διαδέχτηκε όταν ούτε το nightshot είχε καταφέρει να μας δώσει έστω και μια εικόνα από το εσωτερικό…

Το ίδιο απόγευμα έστειλα mail στον άνθρωπο από το blog  του οποίου είχαμε δει το πανέμορφο αυτό

βαραθράκι,και ρώτησα πως θα μπορούσαμε να μπούμε. Η απάντηση ήταν σύντομη.. «Με απλά
σεμινάρια σπηλαιολογίας»…
Μέχρι τότε δεν είχαμε καν φανταστεί πως υπάρχουν σεμινάρια σπηλαιολογίας..Νομίζω πως από εκεί ξεκίνησαν όλα…

Η πολυπόθητη επίσκεψη έγινε αμέσως μετά το πρώτο μας πρακτικό  μάθημα στη Συκιά.. Ο Γιάννης λόγω φόρτου εργασίας δεν κατάφερε να παρακολουθήσει τα σεμινάρια αλλά ήταν εκεί, περιμένοντας με αγωνία έξω από την είσοδο μαζί με το Λευτέρη για να δουν την πρώτη μας φωτογραφία…

Τι όμορφες εποχές!!!

..ώρα όμως να επιστρέψουμε στο παρόν και την τελευταία μας επίσκεψη!!!

Επανέρχομαι λοιπόν στην τριγωνική είσοδο του σπηλαίου και στο τι βρίσκεται μετά από αυτή..

Αρχικά υπάρχει ένα μικρό κατέβασμα 2,5 περίπου μέτρων, ακολουθεί ένα μικρό στένωμα που οδηγεί σε ένα  ακόμα στενό κατέβασμα 5-6 μέτρων το οποίο καταλήγει σε ένα μικρό και στολισμένο  θάλαμο.

Κατεβήκαμε....

το ψαχουλέψαμε για μια ακόμα φορά με την ελπίδα πως όλο και κάποια συνέχεια θα μπορούσαμε να βρούμε,του κλέψαμε μερικές φωτογραφίες ...

 

και βγήκαμε ξανά στην επιφάνεια…

Εκεί μας περίμεναν ο Νικόλας, ο Γιάννης και η Πέννυ, οι οποίοι ανηφόριζαν προς κορυφή..

Μετά από μια σύντομη ανασυγκρότηση και συζήτηση για τα σχεδία των επόμενων ΣΚ, πήραμε το δρόμο της επιστροφής..

Γιατί πρέπει να τελειώνουν τα ΣΚ;;;;