Ορυχείο Μητροπήσι

Να΄μαι πάλι εδώ..

Μετά από ένα μεγάλο σπηλαιολογικό διάλειμμα γεμάτο δουλειές, υποχρεώσεις, τρεχάματα, αλλα και ένα υπέροχο ταξιδάκι στη Βιέννη  και  το μαγευτικό της Laxenburg , επιτέλους επέστρεψα εδώ στο blogάκι μου, έχοντας κάτι νέο να γράψω..

Μπορεί το Ορυχείο Μητροπήσι να μην είναι και τόσο νέο επειδή μας έχει «φιλοξενήσει» πάρα πολλές φορές στο παρελθόν , για πολλές και διαφορετικές δράσεις, αλλα όσες φορές και αν πάμε, πάντα έχει να μας δείξει κάτι νέο, κατι διαφορετικό και περίεργα όμορφο. Θυμάμαι ακόμα πως σε μια επίσκεψή μας το 2007 είχαμε συναντήσει στην αρχή του βαράθρου μια αλεπού.. Ποτέ δεν καταλάβαμε ούτε πως βρέθηκε εκεί ούτε που πήγε όταν την τρομάξαμε με την παρουσία μας.. Καθε φορά που πηγαίνουμε στο συγκεκριμένο ορυχείο, συζητάμε για αυτή την περίεργη συνάντησή μας, το ίδιο κάναμε και το Σάββατο.

Όσες φορές και αν πήγαμε στο παρελθόν, πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μας εκείνη η μεγάλη αίθουσα, που κρυβόταν καλά, κάπου παρακάτω ή κάπου παραπέρα  και που οι αναφορές του κου Λελούδα  μας την είχε φανερώσει.

Όσο και αν ψάχναμε, όσο και αν ρωτούσαμε ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε καταφέρει να τη βρούμε και πάντα το αφήναμε για μια άλλη φορά.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήρθε εκείνη η «άλλη φορά».

Είχαμε την τύχη να έχουμε μαζί μας τον κο Λελούδα, ο οποίος είχε όλη την όρεξη και τη θέληση να μας οδηγήσει μέχρι εκεί.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή..

Το ραντεβού ήταν όπως πάντα στο Lidl Μαρκοπούλου νωρίς το πρωί,

από όπου ξεκινήσαμε οι Ν.Λελούδας, Γιάννης Α., Αλεξία Τ., Αντωνία Μ., ο Παναγιώτης και εγώ με κατεύθυνση το γνωστό ορυχείο.

Φτάσαμε..

...μπήκαμε, περπατήσαμε, στριμωχτήκαμε, ανεβήκαμε, κατεβήκαμε...

...και τελικά αρκετή ώρα μετά καταλήξαμε σε ένα πατάρι από όπου μπορούσαμε να δούμε αυτή την μεγάλη αίθουσα.. Ο απόλυτος ενθουσιασμός!!! Πραγματικά δεν μοιάζει με κανένα άλλο σημείο του ορυχείου, τουλάχιστον με εκείνα που έχουμε επισκευτεί εμείς. Η συγκεκριμένη  αίθουσα είχε μεγάλους ογκόλιθους διάσπαρτα πεσμένους σε όλο το μήκος της και στο τέλος της ένα πολύ  μεγάλο σταλαγμιτικό που ξεκινά από την κορυφή της αίθουσας και καταλήγει στο έδαφος..

Σύντομη στάση στην αίθουσα για ξεκούραση, φαγοπότι και μερικές φωτό!

Αμέσως μετά παίρνοντας μόνο τις φωτογραφικές μας μηχανές ξεκινήσαμε να κινούμαστε πλάι και μέσα από το σταλαγμιτικο, στην κορυφή περίπου του οποίου ξεκινούσαν  διαδρομές με πολλά γκουρ, λιμνούλες, μικρά καταρακτάκια  και μια πλημμυρισμένη στοά..

Μπορεί τα γκουρ και οι λιμνούλες τελικά να ήταν άδειες, τα καταρακτάκια στεγνά, αλλά ακόμα και έτσι το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό. Τα πάντα γυάλιζαν!!

Η έλλειψη νερού διευκόλυνε ιδιαίτερα την κίνηση μας στα στενά και ανηφορικά διαδρομάκια και γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που βρισκόταν η πλημμυρισμένη στοά. Δυστυχώς όμως και αυτή ήταν άδεια.

Αυτό βέβαια μας επέτρεψε να μπούμε και να δούμε τί βρισκόταν μέσα και πέρα από αυτή: πολλές ρίζες και «ντουλαπίσιος» αέρας.. Γρήγορη μεταβολή και έξω!!!

Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη διαδρομή που ο κος Νίκος είχε κατά νου και συναντήσαμε μια καλοσχηματισμένη στοά, που θύμιζε έντονα τις στοές του Λαυρίου, στο τέλος της οποίας και  μέσα από ένα πλαστικό σωλήνα είδαμε ουρανό!!

Αυτός  ήταν και ο τερματισμός της «πίστας».. 

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας άλλη μια στάση στη μεγάλη αίθουσα για μερικές τελευταίες φωτογραφίες και τέλος κατευθυνθήκαμε προς της έξοδο.

  

   

   

   

Όταν φτάσαμε στη στοά της εισόδου, κοντά στην πρώτη αίθουσα ο κος Νίκος μας έδειξε που βρισκόταν τόσο καιρό η  αλεπουδίτσα μας…ή τουλάχιστον ο,τι είχε απομείνει από αυτην.. Τελικά μάλλον δεν είχε καταφέρει να βρεί την έξοδο.. 

Όταν βγήκαμε έξω είχε(ως συνήθως) νυχτώσει. Είχαν περάσει 8+ ώρες ενώ εγώ θα ορκιζόμουν πως είχαν περάσει μόλις 4..Αυτό συμβαίνει όταν περνάς καλά!!

Κλείνοντας θα ήθελα να γράψω ενα μεγάλο ευχαριστώ από εμένα και τον Παναγιώτη μου στον κύριο Νίκο για αυτή την «ξενάγηση»,ήταν πραγματικά υπέροχα.

...και ένα μεγάλο μπράβο στα κορίτσια μας που αν και ήταν η πρώτη τους επαφή με τέτοιες καταστάσεις , τα πήγαν πραγματικα τέλεια.

Για το Γιάννη δεν νομίζω πως πρέπει να γράψω κάτι, τα ξέρει ολά... J

Μέχρι την επόμενη φορά, που δεν θα αργήσει να έρθει, να είμαστε και να περνάμε καλά.

 Φωτο απο προηγούμενη επίσκεψη εκεί!



Βάραθρο Καλιακουδότρυπα - Αχαΐα

To ΣΚ που μας πέρασε ήταν ένα από εκείνα τα ΣΚ που στο τέλος τους κάθεσαι και σκέπτεσαι πόσα πολλά πράγματα κατάφερες να χωρέσεις μέσα σε δυο 24ωρα….

Ξεκινήσαμε λοιπόν ο Παναγιώτης και εγώ από Αθήνα Σάββατο πρωί, κάναμε μια στάση στην  Ακράτα , πήγαμε Ρίο για να δούμε και να γευματίσουμε με συγγενής, μετά πήγαμε Καλάβρυτα για βολτίτσα στα μαγαζάκια και καταλήξαμε Μάνεσι για να δούμε άλλους συγγενείς..

Το πρωί της Κυριακής ξυπνήσαμε περιτριγυρισμένοι από ομίχλη και υγρασία, και το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς.. Το τοπιο μοναδικό!!

Σομπίτσα, καφεδάκι, σπιτική τυροπιττίτσα και έτοιμοι για σπηλιά.

Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για μερικές φωτό και  ανεφοδιασμό και ξεκινήσαμε για Ανω Λουσούς όπου βρίσκεται το βάραθρο Καλιακουδότρυπα.

Η χθεσινή ήταν η δεύτερη απόπειρά μας για να βρούμε το βάραθρο, η οποία ήταν επιτυχής χάρη στο στίγμα που μας έδωσε ο Θ. Ξανθόπουλος.(ευχαριστούμε και πάλι Θανάση).

Την περασμένη άνοιξη είχαμε ξαναβρεθεί στην περιοχή με τον Γιάννη Α.  αλλά όσο κοντά και αν είχαμε φτάσει στην είσοδο δεν είχαμε καταφέρει να τη βρούμε. Εχθές καταλάβαμε το γιατί..

Όλη η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι καλυμμένη από πυκνή-αγκαθωτή βλάστηση που σε αποτρέπει να πλησιάσεις. Με τίποτα δεν πιστεύαμε πως εκεί θα μπορούσε να είναι η είσοδος. Χωρίς στίγμα δεν είχαμε καμία ελπίδα να το βρούμε..

Όλη η πλαγιά αλλά πολύ περισσότερο η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι γεμάτη μανιτάρια..

Μοναχικά

Με παρέα

 

Σε σχηματισμούς

Στο τέλος της ημέρας κατάλαβα πως οι φωτό των μανιταριών ήταν κατά πολύ περισσότερες από αυτές του σπηλαίου…

Η είσοδος του βαράθρου είναι αρκετά μεγάλη, από όπου ξεκινάει ένα κατέβασμα 17 περίπου μέτρων που καταλήγει σε μια μεγάλη αίθουσα,χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο.Εκεί υπάρχουν πολλές  κατακρημνίσεις, πολλά κόκαλα ζωών, τόσο στο σημείο προσγείωσης όσο και παραμέσα, και πάρα πολλά σκαθάρια.. Ένα μάλιστα από αυτά προσπάθησε να διαφύγει χρησιμοποιώντας το σχοινί μας. Στο χώρο επίσης υπάρχουν αρκετά δολιχόποδα και κάποιες νυχτερίδες, ενώ παράλληλα συναντήσαμε και ένα νεκρό ποντίκι.

Στο βάθος της αίθουσας υπάρχει ένα στενό πέρασμα πίσω από το οποίο υπάρχει μια λιμνούλα με καθαρό νερό, και πίσω από αυτή το σπήλαιο συνεχίζει για λίγα μέτρα. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί το «στολισμένο» σημείο του βαράθρου.

Αρκετή ώρα μετά βγήκαμε, μπλεχτήκαμε και πάλι στα κλαδιά για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο, ετοιμαστήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για καφεδάκι και δρόμο για Αθήνα..

..και τώρα εδώ..
Ούτε ομίχλη, ούτε μανιταράκια, ούτε σπηλιά.

Γραφείο, τιμολόγια και φασαρία…

Βάραθρο Καραθώνας - Αργολίδα.

Εχθές ήταν μια από εκείνες της Κυριακές που μυρίζουν έντονα σπηλιά..

Ξυπνήσαμε, φορτώσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για Ναύπλιο.

Περάσαμε μια βόλτα απο την γεμάτη παραλία του, μποτιλιαριστήκαμε λιγάκι στα στενάκια του,  και βγαίνοντας ακολουθήσαμε τις ταμπέλες για πλαζ Καραθώνα..

Αφήσαμε το αυτοκίνητο, ζαλωθήκαμε και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε προς το βάραθρο. Καλημερίσαμε τα παιδιά που ετοιμάζονταν για την πρωινή τους Κυριακάτικη αναρρίχηση, θαυμάσαμε την άγρα ομορφιά της πλαγιάς και ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.

Η διαδρομή ζόρικη σε συνδυασμό με τους σάκους και τον ήλιο, αλλά τόσο η θέα   όσο και  η  πλαγιά  που ήταν γεμάτη λουλούδια και χρώματα  μας αποζημίωνε..

Λίγη ώρα και αρκετή κούραση μετα συναντήσαμε τη μικρή είσοδο του βαράθου ....

η οποία μας οδήγησε γύρω στα πενήντα μέτρα παρακάτω σε μια μικρή στολισμένη αίθουσα..

Το στολίδι αυτού του σπηλαίου όμως δεν είναι αυτή η μικρή του αίθουσα, αλλά σχεδόν όλη η διαδρομή ως εκεί.

Τα πλαϊνά τοιχώματα είναι καταστόλιστα με λευκό και αστραφτερό διάκοσμο και παντού υπάρχουν μικρά γκουρ...

Οι κατακρημνίσεις είναι έντονες και έχουν καταστρέψει αρκετό μέρος από το διάκοσμο αλλά ακόμα και έτσι το βάραθρο είναι στολισμένο.

Συναντήσαμε μόνο μια νυχτερίδα η οποία ήταν ιδιαίτερα διακριτική και αποσύρθηκε άμεσα μόλις εμφανιστήκαμε. Δολιχόποδα δεν είδαμε παρά μόνο κάποιες αράχνες και λίγα σκαθάρια.

Κατά τις 4 ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε.

Θέλαμε να προλάβουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο πριν την αναμενόμενη βροχή.

Κατά την έξοδό μας διαπιστώσαμε την αλλαγή του καιρου. Φυσούσε ένα δροσερο αεράκι, τα σύννεφα είχαν πυκνώσει και η βροχή είχε ήδη ξεκινήσει στο βάθος..

Μαζέψαμε στα γρήγορα τα υλικά μας και ξεκινήσαμε να κατηφορίζουμε.

Δεν υπήρχε χρόνος ούτε για στάσεις, πόσο μάλλον για φωτογραφίες..

Τόσα κυκλάμινα και εγώ δεν προλάβαινα!!!!

Ξέραμε πως αν μας έπιανε η βροχή θα ήταν πολύ δύσκολο να κατέβουμε.

Μόλις φτάσαμε στο αυτοκίνητο, και πρίν προλάβουμε να βγάλουμε τους σάκους, συνειδητοποίησα πως το φερμουάρ της τσέπης μου είχε ανοίξει, και πως είχα χάσει τα κλειδιά του αυτοκινητου και το δαχτυλίδι μου. Πάγωσα, θόλωσα και όλα τα σχετικά. Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα κλειδιά τα είχα όταν βγήκα από τη σπηλιά.

Χρόνος δεν υπήρχε, ένας έπρεπε να μείνει με τα υλικά και ο άλλος να γυρίσει πίσω.

Φακό, νερό και ξανά πάνω. Χρειάστηκε μόνο ένα εικοσάλεπτο μέχρι ο Παναγιώτης να βρει τα κλειδιά (σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας) αλλά ήταν αρκετό για να προλάβω να φέρω στο μυαλό μου όλα τα σχετικά θριλεράκια που έχω δει τελευταία, και τι θα ακολουθούσε αν δεν έπαιρνα τηλέφωνο  να ειδοποιήσω πως βγήκαμε μέχρι τις 10!!!

Πρώτη φορά ο ήχος του ξεκλειδώματος ηχούσε τόσο όμορφα στα αυτιά μου.

Αμέσως μετά άρχισε να βρέχει..

Εμείς όμως είχαμε πάρει το δρόμο της επιστροφής.

Τα υπόλοιπα περιττά..