To ΣΚ που μας πέρασε ήταν ένα από εκείνα τα ΣΚ που στο τέλος τους κάθεσαι και σκέπτεσαι πόσα πολλά πράγματα κατάφερες να χωρέσεις μέσα σε δυο 24ωρα….
Ξεκινήσαμε λοιπόν ο Παναγιώτης και εγώ από Αθήνα Σάββατο πρωί, κάναμε μια στάση στην Ακράτα , πήγαμε Ρίο για να δούμε και να γευματίσουμε με συγγενής, μετά πήγαμε Καλάβρυτα για βολτίτσα στα μαγαζάκια και καταλήξαμε Μάνεσι για να δούμε άλλους συγγενείς..
Το πρωί της Κυριακής ξυπνήσαμε περιτριγυρισμένοι από ομίχλη και υγρασία, και το θερμόμετρο έδειχνε 4 βαθμούς.. Το τοπιο μοναδικό!!
Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για μερικές φωτό και ανεφοδιασμό και ξεκινήσαμε για Ανω Λουσούς όπου βρίσκεται το βάραθρο Καλιακουδότρυπα.
Η χθεσινή ήταν η δεύτερη απόπειρά μας για να βρούμε το βάραθρο, η οποία ήταν επιτυχής χάρη στο στίγμα που μας έδωσε ο Θ. Ξανθόπουλος.(ευχαριστούμε και πάλι Θανάση).
Την περασμένη άνοιξη είχαμε ξαναβρεθεί στην περιοχή με τον Γιάννη Α. αλλά όσο κοντά και αν είχαμε φτάσει στην είσοδο δεν είχαμε καταφέρει να τη βρούμε. Εχθές καταλάβαμε το γιατί..
Όλη η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι καλυμμένη από πυκνή-αγκαθωτή βλάστηση που σε αποτρέπει να πλησιάσεις. Με τίποτα δεν πιστεύαμε πως εκεί θα μπορούσε να είναι η είσοδος. Χωρίς στίγμα δεν είχαμε καμία ελπίδα να το βρούμε..
Όλη η πλαγιά αλλά πολύ περισσότερο η περιοχή γύρω από την είσοδο είναι γεμάτη μανιτάρια..
Μοναχικά
Με παρέα
Σε σχηματισμούς
Στο τέλος της ημέρας κατάλαβα πως οι φωτό των μανιταριών ήταν κατά πολύ περισσότερες από αυτές του σπηλαίου…
Η είσοδος του βαράθρου είναι αρκετά μεγάλη, από όπου ξεκινάει ένα κατέβασμα 17 περίπου μέτρων που καταλήγει σε μια μεγάλη αίθουσα,χωρίς ιδιαίτερο διάκοσμο.Εκεί υπάρχουν πολλές κατακρημνίσεις, πολλά κόκαλα ζωών, τόσο στο σημείο προσγείωσης όσο και παραμέσα, και πάρα πολλά σκαθάρια.. Ένα μάλιστα από αυτά προσπάθησε να διαφύγει χρησιμοποιώντας το σχοινί μας. Στο χώρο επίσης υπάρχουν αρκετά δολιχόποδα και κάποιες νυχτερίδες, ενώ παράλληλα συναντήσαμε και ένα νεκρό ποντίκι.
Στο βάθος της αίθουσας υπάρχει ένα στενό πέρασμα πίσω από το οποίο υπάρχει μια λιμνούλα με καθαρό νερό, και πίσω από αυτή το σπήλαιο συνεχίζει για λίγα μέτρα. Αυτό θα μπορούσε να θεωρηθεί το «στολισμένο» σημείο του βαράθρου.
Αρκετή ώρα μετά βγήκαμε, μπλεχτήκαμε και πάλι στα κλαδιά για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο αυτοκίνητο, ετοιμαστήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.
Σύντομη στάση στα Καλάβρυτα για καφεδάκι και δρόμο για Αθήνα..
..και τώρα εδώ..
Ούτε ομίχλη, ούτε μανιταράκια, ούτε σπηλιά.
Ούτε ομίχλη, ούτε μανιταράκια, ούτε σπηλιά.
Γραφείο, τιμολόγια και φασαρία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου