Caveworld...: Ορυχείο Μητροπήσι

Να΄μαι πάλι εδώ..

Μετά από ένα μεγάλο σπηλαιολογικό διάλειμμα γεμάτο δουλειές, υποχρεώσεις, τρεχάματα, αλλα και ένα υπέροχο ταξιδάκι στη Βιέννη και το μαγευτικό της Laxenburg , επιτέλους επέστρεψα εδώ στο blogάκι μου, έχοντας κάτι νέο να γράψω..

Μπορεί το Ορυχείο Μητροπήσι να μην είναι και τόσο νέο επειδή μας έχει «φιλοξενήσει» πάρα πολλές φορές στο παρελθόν , για πολλές και διαφορετικές δράσεις, αλλα όσες φορές και αν πάμε, πάντα έχει να μας δείξει κάτι νέο, κατι διαφορετικό και περίεργα όμορφο. Θυμάμαι ακόμα πως σε μια επίσκεψή μας το 2007 είχαμε συναντήσει στην αρχή του βαράθρου μια αλεπού.. Ποτέ δεν καταλάβαμε ούτε πως βρέθηκε εκεί ούτε που πήγε όταν την τρομάξαμε με την παρουσία μας.. Καθε φορά που πηγαίνουμε στο συγκεκριμένο ορυχείο, συζητάμε για αυτή την περίεργη συνάντησή μας, το ίδιο κάναμε και το Σάββατο.

Όσες φορές και αν πήγαμε στο παρελθόν, πάντα υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μας εκείνη η μεγάλη αίθουσα, που κρυβόταν καλά, κάπου παρακάτω ή κάπου παραπέρα και που οι αναφορές του κου Λελούδα μας την είχε φανερώσει.

Όσο και αν ψάχναμε, όσο και αν ρωτούσαμε ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε καταφέρει να τη βρούμε και πάντα το αφήναμε για μια άλλη φορά.

Το Σάββατο που μας πέρασε ήρθε εκείνη η «άλλη φορά».

Είχαμε την τύχη να έχουμε μαζί μας τον κο Λελούδα, ο οποίος είχε όλη την όρεξη και τη θέληση να μας οδηγήσει μέχρι εκεί.

Ας τα πάρω όμως από την αρχή..

Το ραντεβού ήταν όπως πάντα στο Lidl Μαρκοπούλου νωρίς το πρωί,

από όπου ξεκινήσαμε οι Ν.Λελούδας, Γιάννης Α., Αλεξία Τ., Αντωνία Μ., ο Παναγιώτης και εγώ με κατεύθυνση το γνωστό ορυχείο.

Φτάσαμε..

...μπήκαμε, περπατήσαμε, στριμωχτήκαμε, ανεβήκαμε, κατεβήκαμε...

...και τελικά αρκετή ώρα μετά καταλήξαμε σε ένα πατάρι από όπου μπορούσαμε να δούμε αυτή την μεγάλη αίθουσα.. Ο απόλυτος ενθουσιασμός!!! Πραγματικά δεν μοιάζει με κανένα άλλο σημείο του ορυχείου, τουλάχιστον με εκείνα που έχουμε επισκευτεί εμείς. Η συγκεκριμένη αίθουσα είχε μεγάλους ογκόλιθους διάσπαρτα πεσμένους σε όλο το μήκος της και στο τέλος της ένα πολύ μεγάλο σταλαγμιτικό που ξεκινά από την κορυφή της αίθουσας και καταλήγει στο έδαφος..

Σύντομη στάση στην αίθουσα για ξεκούραση, φαγοπότι και μερικές φωτό!

Αμέσως μετά παίρνοντας μόνο τις φωτογραφικές μας μηχανές ξεκινήσαμε να κινούμαστε πλάι και μέσα από το σταλαγμιτικο, στην κορυφή περίπου του οποίου ξεκινούσαν διαδρομές με πολλά γκουρ, λιμνούλες, μικρά καταρακτάκια και μια πλημμυρισμένη στοά..

Μπορεί τα γκουρ και οι λιμνούλες τελικά να ήταν άδειες, τα καταρακτάκια στεγνά, αλλά ακόμα και έτσι το θέαμα ήταν άκρως εντυπωσιακό. Τα πάντα γυάλιζαν!!

Η έλλειψη νερού διευκόλυνε ιδιαίτερα την κίνηση μας στα στενά και ανηφορικά διαδρομάκια και γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που βρισκόταν η πλημμυρισμένη στοά. Δυστυχώς όμως και αυτή ήταν άδεια.

Αυτό βέβαια μας επέτρεψε να μπούμε και να δούμε τί βρισκόταν μέσα και πέρα από αυτή: πολλές ρίζες και «ντουλαπίσιος» αέρας.. Γρήγορη μεταβολή και έξω!!!

Συνεχίσαμε ακολουθώντας τη διαδρομή που ο κος Νίκος είχε κατά νου και συναντήσαμε μια καλοσχηματισμένη στοά, που θύμιζε έντονα τις στοές του Λαυρίου, στο τέλος της οποίας και μέσα από ένα πλαστικό σωλήνα είδαμε ουρανό!!

Αυτός ήταν και ο τερματισμός της «πίστας»..

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας άλλη μια στάση στη μεγάλη αίθουσα για μερικές τελευταίες φωτογραφίες και τέλος κατευθυνθήκαμε προς της έξοδο.

Όταν φτάσαμε στη στοά της εισόδου, κοντά στην πρώτη αίθουσα ο κος Νίκος μας έδειξε που βρισκόταν τόσο καιρό η αλεπουδίτσα μας…ή τουλάχιστον ο,τι είχε απομείνει από αυτην.. Τελικά μάλλον δεν είχε καταφέρει να βρεί την έξοδο..