...19 Σεπτεμβρίου, ημέρα Κυριακή και εμείς(Γιάννης, Παναγιώτης, Αναστασία) βρεθήκαμε στην πλατεία της Π. Πεντέλης για να επισκεφτούμε το βάραθρο του Κατσουλιέρη.
Πρόκειται για ένα βάραθρο συνολικού βάθους περίπου 20 μέτρων . Η είσοδός του είναι αρκετά στενή, με ένα μικρό πατάρι 2 μέτρα παρακάτω. Στη συνέχεια ακολουθεί κατακόρυφο κατέβασμα 8 περίπου μέτρων το οποίο καταλήγει σε ένα μικρό κατηφορικό θάλαμο.
Μετά από ένα ακόμα 8αρι κατέβασμα υπάρχει μεγαλύτερος θάλαμος με φτωχό σχετικά διάκοσμο, πολλές κατακρημνίσεις και μεγάλη επικινδυνότητα λόγω των σαθρών πετρωμάτων. Εκεί φαίνεται να είναι και το τέλος του σπηλαίου.
Παρατηρώντας καλύτερα τριγύρω, εντοπίστηκε ένα μικρό άνοιγμα.
Το πέρασμα από το στένωμα ήταν σχετικά επίπονο χωρίς επιγονατίδες, φόρμα και γάντια, (αυτά συμβαίνουν σε επισκέψεις που αποφασίζονται τελευταία στιγμή)!!! Μετά το στένωμα ακολουθεί ένας κατηφορικός διάδρομος ο οποίος καταλήγει σε ένα άνοιγμα στο έδαφος, το οποίο σύμφωνα με την παραδοσιακή μέθοδο της πέτρας φαίνεται να συνεχίζει για αλλα 5-10 μέτρα και χρειάζεται αρμάτωμα. (Το αφήσαμε για άλλη φορά επειδή σίγουρα χωρίς φόρμες θα αφήναμε τα κομμάτια μας πάνω στις κοφτερές πέτρες!!).
Κατά την ανάβαση, λίγο πριν το παταράκι της εισόδου, ο Παναγιώτης παρατήρησε άλλο ένα άνοιγμα στα βράχια το οποίο και προσέγγισε. Από αυτό φαίνεται μια οριζόντια συνέχεια για να φτάσεις στην οποία, θα πρέπει να περάσεις πάνω από ένα βάραθρο 10-15 μέτρων το οποίο καταλήγει στον πάτο του σπηλαίου.
Τα πετρώματα είναι πάρα πολύ σαθρά και η παραμικρή κίνηση μπορεί να προκαλέσει κατολίσθηση.
Μετά την έξοδο και του Παναγιώτη μαζευτήκαμε, οργανωθήκαμε και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, γεγονός που σήμανε και το τέλος του ΣΚ…
Ήταν μια κλασική χαλαρή επίσκεψη, μεσημεράκι Κυριακής, σε ένα κοντινό και αγαπημένο βουνό της Αθήνας,
Ο απαιτούμενος χρόνος από και προς το σπήλαιο είναι λίγος, ο χρόνος παραμονής εντος σπηλαίο ελάχιστος, ο χρόνος εντοπισμού μηδαμινός….οπότε ναι, θα το πρότεινα ακόμα και για απογευματάκι καθημερινής…
Μέχρι το επόμενο ΣΚ ή το επόμενο απογευματάκι καθημερινής που θα έχουμε τη χαρά να χωθούμε σε καμιά σπηλίτσα…υπομονή!!
