Πάει καιρός...ξέρω!!
...αλλά τίποτα μέσα μας δεν έχει αλλάξει από την πρώτη φορά που μπήκαμε σε μια σπηλίτσα.
Και ας έχουν περάσει 10+ χρόνια...και ας έχουν αλλάξει τα πάντα γύρω μας!!
Η αγάπη, ο ενθουσιασμός, το άγχος, η χαρά ...όλα είναι ίδια.
Τίποτα δεν ξεθώριασε και τίποτα δεν θεωρήθηκε δεδομένο..
Κάπου κάπου, καταφέρνουμε να γυρνάμε σε αυτό που τόσο αγαπάμε..
Μπορεί το ένα κάπου, να απέχει πολύ από το επόμενο, αλλά στο μυαλό μας πάντα τριγυρίζει η επόμενη φορά που θα πατήσουμε το pause σε όλα, και θα ξεκλέψουμε λίγο χρόνο για να βρεθούμε σε αγαπημένα μέρη που γεμίζουν τα μέσα μας..
Κάτι τέτοιο συνέβη και το περασμένο Σάββατο, και έτσι ο Παναγιώτης και εγώ,πήραμε το δρόμο για μια υπέροχη σπηλίτσα, που μας χάρισε απλόχερα ο Γιάννης Φαρσαράκης, τον οποίο ευχαριστούμε θερμά..
Πρόκειται για ένα οριζόντιο σπήλαιο,με δύο αίθουσες ..
Στην πρώτη αίθουσα δεν παρατηρείται διάκοσμος, αλλά έντονη μυρωδιά από παρουσία ζώων.Υπάρχει αρκετό γκουανό, πολλά δολιχόποδα,σκαθάρια και μερικές σαρανταποδαρούσες.
Μετά απο ένα στενό πέρασμα, ανοίγεται μια καταστόλιστη αίθουσα,με πάρα πολύ γκουανό..
Η δύο νυχτερίδες που εμφανίστηκαν κατά την παραμονή μας εκεί, σίγουρα δεν μπορούν να δικαιολογήσουν την ποσότητα αυτή!!!!
Και εκεί υπάρχουν πολλά δολιχόποδα-τα μεγαλύτερα που θυμάμαι να έχω δεί- και αρκετές αράχνες.
Παρακάτω μερικές φωτό και ένα βιντεάκι από αυτό το καταστόλιστο μικρό θαυματάκι..
